Grote
bedrijven besteden werk uit aan commerciële uitzendbureau’s en werken
nauwelijks samen met het arbeidsbureau. Bij het AMC hebben zo verschillende
uitzendbureau’s zelfs een vestiging in het gebouw. De strategie is, mensen niet
meer in vaste dienst te nemen maar enkel met een tijdelijk contract. Het is
echter duidelijk, dat de mensen liever vastigheid hebben en langer bij dezelfde
baas willen werken. Ik vind, dat als bedrijven zich vestigen op industrieterreinen
die door de gemeente zijn aangelegd, de gemeente eisen kan stellen op het
gebied van arbeidsvoorwaarden en personeelsbeleid.
Zo
wil de gemeente Amsterdam vier miljard investeren in het Noordzeekanaal gebied,
waaronder in een sluis bij IJmuiden, die 900 miljoen gaat kosten. Enige jaren
geleden werd gezegd dat deze investeringen de komende vijftien jaar 40.000
arbeidsplaatsen zullen opleveren in het Noordzeekanaal gebied. Er zijn
rapporten van Coopers en Lijbrant over geschreven die in totaal wel drie
kilometer dik zijn. Maar wat is de werkelijkheid ? Nu, vier of vijf jaar later
wordt gepraat over 10 tot 27.000 arbeidsplaatsen. En het projektbureau spreekt
over nog minder; wethouder Peer heeft een getal van enkele honderden
gerealiseerde banen genoemd, en dit betrof enkel een verschuiving binnen de
regio.
Er
is een tendens, dat werkgevers hun bedrijf van de ene plaats naar de andere
verhuizen, omdat ze daar veel subsidie kunnen pakken. Terwijl in de Amsterdamse
haven het werk wordt gedaan door kansarmen, die verstrikt raken in de netten
van uitzendbureau’s en koppelbazen.
Bij
de opstelling van investeringsplannen blijft volstrekt buiten beeld, wat voor
werk het is. Men denkt: we investeren als overheid in industrieterreinen en
geven de nieuwe werkgever allerlei faciliteiten en subsidies, en dan zoekt hij
verder zijn mensen maar. Laten die nieuwe bedrijven, vind ik, eerst maar
aangeven om hoeveel mensen en wat voor functies het straks zal gaan. De
gemeente zou op dit gebied eisen kunnen stellen!
Het
gaat er niet zozeer om, dat Amsterdammers in dienst moeten worden genomen, maar
wel dat een koppeling wordt gelegd met de kaartenbakken van het Arbeidsburereau.
Zoals het nu gaat, heeft als gevolg, dat veel mensen van hot naar her reizen,
en daardoor vaak zeer ongunstige werktijden hebben. Je krijgt nu de situatie,
dat het arbeidsbureau in Groningen mensen gaat dwingen om in Amsterdam te gaan
werken. De Amsterdamse overheid is tot concurrentie gedwongen met andere
stedelijke regio’s, waarbij ze door de bedrijven tegen elkaar worden
uitgespeeld. Tot op zekere hoogte zal Amsterdam zeggen, dat ze gedwongen is mee
te gaan in die rat-race. Je kunt aan die selectie van personeelsleden niet veel
doen. Maar als je als overheid investeert, moet je ook investeren in de controle,
of er na zoveel jaar ook zoveel mensen werken. Je zou een norm moeten
ontwikkelen, die vastgelegd zou kunnen worden in een sociaal convenant tussen
de overheid en het bedrijf dat zich in Amsterdam vestigt.
Het gaat hierbij dus om
de vraag: moet je de mensen naar het werk brengen of het werk naar de mensen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten